Dag 26

Het wordt een kort verhaal vandaag. Niet dat ik weinig te vertellen heb maar het is al laat. Bovendien ben ik bek-af. Afgepeigerd, uitgepiert. Ik moet even beginnen met gisteren. Bij het inchecken vertelde de vriendelijke dame daar dat er nog een fietser was. Een Duitse dame. Ze zat in het hutje naast me. Leuk natuurlijk, maar ik liep haar steeds mis. Niet gesproken dus. Wel haar fiets zien staan. Toen vanmorgen het wekkertje afliep heb ik weer iets gedaan waar ik achteraf spijt van heb. Ik lag zo lekker, heb hem een uurtje later gezet. 125 km. is toch niet zo ver... Na de tweede keer gewekt te zijn, bekende verhaal van spullen pakken ontbijten en wegwezen. Dat begon meteen goed. De lucht was bedekt en het was droog. Maar wat een wind! En recht in de snuffert! Na een uurtje zie ik voor me uit een fietser aan de kant staan. Ik herken haar fiets, het is m'n  buurvrouw. Gestopt, kennis maken. Erg leuk. Margarethe heet ze, woont 30 km. van Munster. Zijn we dus normaal ook bijna buren! Ze is ook onderweg naar de Noordkaap. Maar ze heeft een meerjarenplan. Iedere zomervakantie begint ze waar ze de vorige keer gestopt is. Ik stel voor om een stukje samen te fietsen. Maar ze zegt dat ik toch te hard ga. Ze krijgt al gauw gelijk, bovendien kun je op deze weg toch niet naast elkaar fietsen. Even later gaat het regenen. Regenkleding aan en verder worstelen tegen de wind. Enkele tientallen kilometers verder komt me een stel tegemoet. Even praatje maken. Ook Duitsers. Geven me een tip over een restaurantje waar je goed en naar Noorse begrippen goedkoop kunt eten. Dat sla ik op, want de lunch is al op en het is nog geen 12.00. De regenbuien worden afgewisseld met hagel. En dat is niet leuk met zulke harde wind in het gezicht. Ik kijk eens naar mijn gemiddelde snelheid. Nog geen 15 km/h... 14.30 ben ik op de helft... en al bek-af... Ik ben bang dat ik het restaurantje gemist heb. En ik ben keihard toe aan wat eten en even rust. Tegen de wind in fietsen is op een tocht als deze iets heel naars. Klimmen is ook zwaar, maar: "what goes up must come down". Voor de wind geldt dat niet. Of je moet terug gaan. Die nare wind blijft blazen. Ik fiets drie kwart van de tijd op het binnenblad. Zelfs als het iets afloopt. Eindelijk komt het restaurantje in zicht. Ik stap naar binnen en er komt een dame met een wat aziatisch uiterlijk op me af. Of zou ze een Sami zijn? Maakt ook niet uit. "Hello" zegt ze, "tired? cold? hungry?" Ik antwoord: "all of them", en daar moet ze om lachen. Ze wijst me een ruimte waar een houtvuurtje in de open haard brand. Koffie is zelfbediening en ze gaat eten voor me maken. Wat lekker hier, krijg zin om te blijven. En ze verhuren hier hutten! Bijna voor de verleiding gezwicht, maar na een uurtje ga ik toch weer verder. Het lijkt even droog maar dat duurt niet lang. Wel wordt de omgeving erg mooi! Ik rijdt nu door een kloof waar ook de rivier zich doorheen slingert. Steile rotswanden met watervallen. Dit is absoluut de mooiste weg die ik ooit gefietst heb. En misschien wel de mooiste die ik ooit gereden heb. En het is droog geworden. Van de wind merk je in de kloof ook veel minder. Ik moet af en toe wel een plaatje schieten, zo mooi. Mirjam belt of het nog goed gaat. Misschien klink ik wat nors maar het is al zo laat, ik ben moe, en heb nog 15 km. te gaan. Maar het lukt uiteindelijk. Ik huur een hutje en heb nu alles zover dat ik kan slapen. Alleen de blog nog versturen. Allemaal welterusten.